Nureddin Abinin Vasiyeti!

Üç beş ay önce, bir Pazar sabahıydı; evde dinleniyordum. Erken olduğunu düşündüğüm bir saatte telefonum çalınca irkildim. Arayan oydu: Nureddin Abi, emsâlim ve benden sonraki Adıyamanlı bütün Nur Talebelerinin abisi. Soy ismi mi? Bir soy ismi vardı elbet, ama hatırlamıyorduk, bizim için soy ismi “Abi” idi.

İstirahat ettiğimi hissetmesin diye, sesime olabildiğince bir canlılık vermeye çalışarak; “Buyur, Nureddin Abi.” dedim. “Sabah sabah bu ne saâdet!”

Her zamanki tevazuu ile “Estağfurullah âhi!” dedikten sonra ilâve etti: “İnşaallah rahatsız etmedim, değil mi?”

“Estağfurullah abi, ne rahatsızlığı?” dedim. Niçin aradığını sormama fırsat bırakmadan acelesi olan insanların tavrıyla maksadına geçti.

“Keçeli, sen Üstad’ı ne zaman yazacaksın? Kaleminin, belâgatının hakkını ne zaman vermeyi düşünüyorsun?” dedi ve ağlamaya başladı.

Şaşkındım. Niçin ağladığını anlayamamıştım. Onu bu kadar hissileştiren şeyin ne olduğunu da bilmiyordum. 1974’ten beri tanıdığım Nureddin Abi, beni erken bir Pazar sabahında aramış, Üstad’ı ne zaman yazacağımı sorduktan sonra ağlamaya başlamıştı; şaşkındım.

Ömrünü, Üstâd ve dâvâsına vakfetmiş bir insanın keskin hissiyatı, diye düşündüm. Sakinleşmesi için, “İnşaallah, ağabey, bir gün o da olur inşallah.” dedim. Güçlükle, “Ne zaman keçeli?” diyebildi.

Teselli etmeye çalıştım, ama ağlaması, hissiliği bitmiyordu. Konuşamayacağı açıktı. Daha fazla üzmemek için, “Ağabey, biraz sâkinleş, sonra konuşuruz inşallah.” dedim.  Telefonu kapatmasını bekledim. Son bir defa hıçkırdıktan sonra kapattı.

Allah’ın veli kullarındandı… Günlerce Üstad’ı yazmayı onun bir vasiyeti gibi içimde taşıdım. Üstad’ı yazmanın kolay olmadığını bilmeme rağmen, bir taraflardan başlayabilir miyim, diye çok düşündüm.

Birkaç gün sonra Nureddin Abi’nin ağır hasta olduğunu öğrendiğimde o günkü keskin hissiyatının vedâlaşma duygusundan kaynaklandığını anladım. Nureddin Abi, bu fânî dünyaya veda ederken fakire de bir vasiyette bulunuyor, hayatını vakfettiği Üstad’ına kalemimle hizmet etmemi istiyordu.

Sonra tedavi maksadıyla İstanbul’a geldi. Bir kaç saat Dilruba’da bir arada olma, birlikte çorba içme fırsatımız oldu. İyice zayıflamış, çökmüştü.

Bir ara oradakilere beni aradığı o Pazar sabahını anlattım. Gülümsedi… Bir daha yazmamı söyledi.

Kendisini yormamak için erken ayrıldık. Zaten sabah erkenden de Adıyaman’a dönmesi gerekiyordu.  Bu fâni dünyadaki son görüşmemiz oldu.

Bugün dâr-ı bekâya irtihal etmiş. O çok sevdiği Resul-i Ekrem (ASV), ashabı ve hayatını vakfettiği Üstad’ına kavuşmuş. Rabb’im gani gani rahmet eylesin, yakınlarına da sabr-ı cemil ihsan etsin. Nur Câmiası gayretli ve fedâkâr bir rüknünü daha kaybetti.

Bana da ağır bir yük bırakıp gitti…

Üstad’ı nasıl yazayım, ağabey?

Yazabilir miyim?

Nasıl?..

 12 Şubat 2017

Hüseyin Yılmaz